Al een tijd ‘werk’ ik aan het fenomeen migraine in mijn leven. Langs velden en wegen bij collega transformatie coaches en therapeuten in mijn netwerk, naast het nodige lichaamswerk in Adem, Osteopatie, massages etc…
Voor het ‘wakker worden in bewustzijn’ zo’n vijf jaar geleden, vroeg ik ook wanhopig raad bij een Neuroloog. Ik ging naar huis met een tas vol medicatie combinaties om uit te proberen wat voor mij werkte. Alle respect met hoe het werkt in de zorg. Ik vond een fijne combi en daar vertrouwde ik op. Want zelf kon ik het niet, er was iets mis met mij, dit had ik nodig. Daar was ik werkelijk van overtuigd.
Migraine was voor mij de hormonale variant want: begonnen in de puberteit, zo werd mij verteld. En alle varianten van de triggers als stress, spanning, cafeïne, bepaalde voedingstoffen, ik ken ze allemaal.
Hormonen en haar fratsen
Om mij heen kwam de laatste tijd het fenomeen ‘de overgang` in beeld. Want: vrouw en vijftig jaar… dus dat zal het nu wel zijn, toch? Hormonen en haar fratsen. Hevig bezig met dit alles zo goed en zo kwaad als dat gaat te accepteren, dus ook het steeds meer nodig hebben en nemen van de fijne combi die me helpt en waar ik op vertrouw, kwam er afgelopen week een omslag die me opviel. Op één dag, twee keer medicatie moeten nemen… die was nieuw. En daar totaal wiebelig, wankel en van slag door zijn. Toen ik me dat realiseerde begon de alom bekende strijd. Dat wil ik niet, dit klopt niet, dit is niet de bedoeling. Maar wat dan wel?
Migraine is misère
Wat ik al die jaren met anderen buiten mezelf zocht, vond ik uiteindelijk in de binnenkant van mijn lijf. Onderzoeken in mezelf had de afgelopen weken een zetje gekregen. Een dierbare soulfriend vroeg mij; ‘waar staat migraine voor in jouw leven? Ik zei: ‘Migraine is misère…’
Diepere vraag; ‘wie of wat doet of veroorzaakt dat eigenlijk, die hormoon wisselingen? Wat is het verhaal daarachter en waar kies je voor?’
En daar zie ik dat pubermeisje in haar misère…; dagen lang stil liggend op bed met een bonkend hoofd, niet mee kunnen doen, alleen, in groot verdriet, zonder haar ouders.
Dat ben ik gaan leven en geloven, ik kan dit allemaal niet, ik ben niet geschikt, ik doe niet mee. Het is teveel. Ik ben in de overgang…
Ik ga er niet meer in mee
Ik weet nu, dat ben ík niet. Kan ik ervoor kiezen, daar niet meer in mee te gaan? Ik besluit op die dag in een voelbare bewustzijn shift, wanneer de ‘aanval’ zich aandient, beslis ik zonder uitzondering, dat ik er niet meer in meega.
En zoals dat wel vaker zo gaat, geeft het Universum je dan een paar uur later gelijk de volle laag in een ultieme test.
Na twee uur slaap schrik ik wakker van gegil buiten. Ik voel een zwaar hoofd en val direct weer in slaap. Vroeg in de ochtend knalt mijn hoofd uit elkaar. Ik maak een keuze. In bewustzijn ga ik er niet meer in mee, ik kijk ernaar, stap ‘uit mezelf’ en voel compassie, liefde, mededogen. Een paar uur sus ik zo in waak en slaap. Wakker in dag bewustzijn en zakkend in slaap bewustzijn. En dan ineens breekt fysiek alle shit los.
Langzaam komt mijn lijf tot rust
Ik zie in de spiegel een creatie van misère en kijk haar in de ogen. Dit ben ik niet!
In alle hevigheid is er misselijkheid, neiging tot braken en mezelf hier doorheen ademen. Blote voeten in het gras. Aarden, gronden, verstevigen. Tranen komen los en vrij, in liefde en licht zie ik mijn eigen creatie van alle misère en mislukking en de grote verliezen in die tijd. Ik omarm haar, vergeef haar en laat haar los, ze loopt achteruit, draait zich om en loopt verder en ergens in de verte zie ik dat ze een laatste keer naar me kijkt en een kleine buiging voor me maakt. Ik doe hetzelfde en alle bonkende, misselijkmakende knallende ellende in mijn hoofd en lijf zakt weg. Lost op. Langzaam komt mijn lijf tot rust, adem ik mezelf terug. In bewustzijn weet ik, ik ging er niet meer in mee. Doorzien, doorvoeld, doorleefd en geheeld.
Lees ook: gastblog door Olaf Jansen: Respect, vrijheid en vertrouwen.
Overweldigd, beduusd en verwonderd schrijf ik alles op. En realiseer ik me de kracht van onze scheppende creaties als mens. Zélfs in precies dat wat je nou juist niet wilt. De nacht en ochtend erna word ik opnieuw getest. Migraine voelt al anders en wederom maak ik een keuze. Ik ga er niet meer in mee. Ik accepteer dat ik deze keuze maak en langzaam vertrekt migraine en misère opnieuw. Dankbaar voor weer een nieuwe dag.
Loslaten
Dankbaar voel ik me ook voor precies de juiste mensen op precies het juiste moment op mijn pad van bevrijding. Alles loslaten betekent ook je eigen geestes creaties loslaten. Het dient me niet langer. Onderweg en op reis in nieuwe mogelijkheden in mijn passie, mijn vrouwenlichaam in transitie en het vertrouwen in het niet weten. Wat als ik alles kan, niets teveel is en alles mogelijk is….Wat een reis.
