De dag waarop je moeder sterft en jij wordt losgelaten, is zomaar ineens al weer zeventien dagen geleden. In de uitvergroting dat tijd niet bestaat.
Rauwe pijn in de rouw
In alle zevens van de 777 dag door de Engelenpoort heen, ervaarden we met velen het grootse licht, de vloedgolf van liefde en de dankbaarheid in verbondenheid.
Er daalt een warme deken van rust en ontspanning over me heen en die voelt prettig en nodig op de momenten dat de rauwe pijn in de rouw zich ook aandient.
Alles wat er is en blijft
Het besef van verdriet, voor alles wat er niet was en tegelijkertijd het verlies in alles wat er wel was en altijd is en blijft. Doorvoelen, doorleven, er mee zijn. Ademhalen, mezelf voeden, koude in warmte en warmte in koude. In mijzelf heel ik, voel ik dat ik het kan en dat ik het doe.
Heelheid en compleetheid
Zoveel dankbaarheid voor deze enorme transformatie in de familie en het veld van energie om mij heen. Trots en liefde in verbinding met mijn vader en zusje, we doen het samen. Elk afscheid geeft een nieuw begin, in heelheid en compleetheid.
