Er is veel onrust, herrie, chaos om mij heen. Geluiden buiten, onwaarheden en opmerkelijke werkelijkheden in verbindingen en in de wereld. Mijn aandacht wordt naar buiten gezogen.
Geluiden van buiten
Ik beleef een aantal dagen in ongekend geluidsoverlast buiten. Het is al even aan de gang. Oftewel, het bouwt zich lekker op. Harde stemmen, harde muziek in alle talen, tonen en trillingen. Zeurende zagen en schurende apparaten in houten balken. Elektrische tuinmachines. Blaffende honden, die niet bijten maar wel van zich laten horen wat ze voelen in de energie. Van buiten in beïnvloeding van het energieveld en van de energie van hun baasjes in het dragen van hun onvermogen, hun lijden en in de waakzaamheid van hún huis.
De stilte wordt verstoord
Ik woon in het bos, samen met de tientallen soorten vogels en Moeder Natuur. Wat klopt hier niet? Ik hoor geen stilte meer. Ze wordt verstoord door al het extra geluid. En ook hier weet ik, de stilte zit in mij. In mijn waarheid en mezelf horen. Welke geluiden binnenin mij willen gehoord worden?
Wat is de waarheid
Ergens van binnen dient een piepstemmetje zich aan…Ik voel aan alles dat dit gaat over de diepe processen van verdriet in niet gehoord worden, waar ik mijn waarheid spreek en dat op z’n zachtst gezegd, niet wordt gewaardeerd en geaccepteerd. Waar en bij wie ik niet kan en/of mag spreken in verbinding met dierbaren en vrienden die ik de laatste jaren verlies. Wat gebeurt er allemaal om ons heen in alle ruis, het onderdrukken en miskennen van mensen die spreken? Die een tegengeluid laten horen die ik diep van binnen ook zo voel. Wat is de waarheid in alles wat ons wordt verteld. Hoe worden we voorgelogen? In het collectief bewustzijn is dit zó voelbaar en in alle geluiden om mij heen wordt dit mega uitvergroot.
Ik ben er nog niet klaar voor om naar die stem te luisteren, het is kennelijk nog niet lawaaierig genoeg, dus de dagen vervolgen zich.
Ik hoor mezelf niet
Een beangstigende nachtmerrie brengt me in de klamme warme nacht naar een ervaring of herinnering van een plek waar ik niet weet en begrijp hoe ik daar terecht ben gekomen. Angst en paniek nemen mij over. Ik kom er niet uit. Er zijn mensen, ze zien me niet. Er is geluid, ze horen me niet. Ik schreeuw het uit en ik heb geen stem. Ik laat van me horen en ik hoor mezelf niet.
Ik ben in de war
De volgende ochtend ontvang ik een mail van een man met een hulpvraag. Ik ga nietsvermoedend telefonisch in gesprek en hoor niet dat ik in de maling wordt genomen. Dat er vol over mijn energetische grenzen wordt gegaan. Ik luister naar het faken van de hulpvraag en wordt belazerd waar ik bij zit. Ik hoor mijn eigen grens niet meer. Ik ben in de war. Boos en geïrriteerd probeer ik het weg te lachen. Ik schrijf en post en besluit een paar uur later het bericht weer te verwijderen. De schaamte, de gênante werkelijkheid en deze sneue vent een podium geven, beknelt mijn keel. Drukt me samen, maakt me klein.
Te moe en te sloom
De geluiden buiten blijven, de volgende dag begint met het ongevraagd luisteren naar seksgeluiden rechts, hardcore muziek achter de schutting en in de middag wordt een televisie ergens buiten gezet. Bewustzijn genoeg in mij, ik voel, ik weet. En ben even te geïrriteerd, te afgeleid, te moe en te sloom om echt te luisteren naar wat er in mij gezegd wordt.
Rust in de herrie
Tot nu. Ik sta op met een zere keel. Heb moeite met slikken. Hoe lang denk ik dit alles nog vol te houden? Ik slik nog even de borrelende implosie weg. Doe wat er moet worden gedaan. En dan vind ik rust in de herrie. Keer ik naar binnen. En realiseer me in al het verdriet.
‘Wat is mijn eigen geluid?’
Een oerkracht komt vrij. Ik schreeuw het uit. Alle geluiden buiten mij verstommen. Vallen stil. Mijn stembanden voelen rauw. De rauwe waarheid in mij laat zich horen. Mijn stem keert terug. Ik adem ruimte in mijn keel en borstgebied. Ik zet een nummer keihard op en help en heel mezelf. Feel the rhythm of your heartbeat
Voor wie het wil en kan horen
Een stukje van het grote geheel verzacht en heelt mee in dit geluid. De allesoverheersende buitengeluiden van de wereld en alles wat er niet klopt, wat mensen wordt aangedaan en wat we worden geacht te geloven en te volgen, wakkert ergens in het veld weer een stukje bewustzijn aan, voor wie het wil en kan horen.
Het voelt rustig en stil
Het is rustig buiten in het bos de rest van de dag. Opvallend lichter en stiller. Het voelt rustig en stil in mij. Ik weet en hoor mijn eigen geluid. Het ruisen van de levensenergie door mijn aderen en mijn eigen heartbeat. Zij voelt waar het klopt in de stilte.
