Ergens heb ik het altijd geweten. En ik weet ook dat ik het heel lang heb geblokt. In het tegenkomen en verwerken van belangrijke fasen van het leven zit bij mij vooral zelfstandigheid. Daar tegenover staat eenzaamheid. Puur in de beleving van kunnen, durven en mogen leunen en niet altijd alles zelf willen en hoeven dragen. En dat lag dus vooral aan mezelf. In het verleden burn-out en depressie, pas nu begrijp ik dat overprikkeling door hooggevoeligheid de oorzaak was.
Altijd doorgaan
Vroeger was er geen naam voor. Overbelast, overgevoelig en gewoon niet zo goed begrepen worden, zo is mijn ervaring. Altijd maar door willen gaan, vooral niet willen falen en mezelf voeden in de erkenning met een hoog ‘kijk mij’ gehalte. Heel erg vermoeiend. En toch heeft het me ook altijd sterk en krachtig gemaakt.
Mindful
Pas toen ik niet meer anders kon dan mijn gevoel in elke vezel toe te laten, kwam het besef van pijn in mijn lichaam, kwetsbaar opstellen en het loslaten van de controle. Mindful leven in het moment gaf mij inzicht hoe er ruimte ontstaat wanneer je loslaat en mag ervaren wat er op je pad komt.
Omarmen
Mijn hooggevoeligheid (of hoogsensitiviteit) ben ik gaan omarmen. Zodat ik het ook kan inzetten. In de training ‘De eigen praktijk’ heb ik dit proces toegelaten. Ik mag leunen. In mijn lichtheid, mijn kracht. Daar voel ik mijn eigen stuk. Zo draag ik het ook uit. Ik ga ondernemen met hart en ziel.
Bevestiging en erkenning
Ik bof dat ik de auteur van de vele boeken over hooggevoeligheid heb mogen ontmoeten. Tijdens deze ontmoeting voelde ik de bevestiging en erkenning die ik nog nodig had. Bij haar ga ik begin volgend jaar een training volgen zodat ik van een eigenschap als opgave een eigenschap als gave mag blijven ervaren. Een kracht die me richting geeft en waardoor ik me laat leiden.
