In diepe verbinding en dankbaarheid met liefste buddy, soulsister en dierbare vriendin Mireilla de Vries. Waar transformatie in de wereld collectief zoveel teweegbrengt.Wederom plaats ik verheugd en enthousiast een gastblog, met de prachtige titel:
Het grote Universele Veld waarin alles met elkaar verbonden is
‘Esther heeft me gevraagd een gastblog te schrijven over een ervaring die we samen hebben gedeeld zonder dat we dat van elkaar wisten.’
Samen met mijn dochter heb ik in mei een vijfdaagse reis gemaakt naar Polen. Allebei hadden we de wens om de Duitse vernietigingskampen Auschwitz Birkenau eens te bezoeken. Waarom? Dat konden we niet eens zo goed benoemen. Misschien wel om met eigen ogen te zien dat die bizarre plek echt bestaat. We voelden gewoon dat we daar geweest moesten zijn.
Belangstelling gewekt
Mijn aantrekking tot films en boeken over de tweede wereldoorlog is altijd groot geweest. Met een vader en moeder die deze tijd elk op hun eigen manier en elk op een andere plek heel bewust als adolescenten hebben meegemaakt, voelde de oorlog altijd dichtbij. Er zijn geen verhalen bekend in mijn familie die te maken hebben met deportatie en vernietiging, ondanks dat er deels Joods bloed stroomde door de aderen van mijn vader. Hij wilde zelf zo graag eens naar Israël, wat er uiteindelijk nooit van gekomen is door óf de onveilige situatie daar óf doordat zijn gezondheid het niet toe liet. Misschien is door hem mijn belangstelling gewekt voor het verschrikkelijke lot van de Joden. Alsof ik me toch enigszins met hen identificeer. Wat de reden is maakt ook eigenlijk niet uit, als je voelt dat je ergens te zijn hebt is het goed dat gevoel te volgen.
Toen ik Esther vertelde dat ik naar Auschwitz zou gaan voelde zij alleen maar dat ze daar nooit zou kunnen zijn. Het zou te groots en overweldigend zijn. Ze voelde de roep niet, integendeel, er maakte zich onbestemde gevoelens van weerstand van haar meester, alleen bij het idee al.
De enorme omvang overviel me
Op donderdag 9 mei, op Hemelvaartsdag vroeg in de middag kwamen mijn dochter en ik samen met een bus vol verschillende nationaliteiten aan bij kamp Birkenau. Het was steeds stiller geworden in de bus hoe dichter we bij onze bestemming kwamen. Het was toch een beetje spannend. Ik vroeg me af wat het met me zou doen om daadwerkelijk te zijn op een plek waar ooit zoveel duister was. Waar zoveel onschuldige mensen gevangen werden gehouden, uitgehongerd en vermoord. Zou ik daar iets van voelen? Deze gedachten gingen door mij heen terwijl we al lopend de welbekende toegangspoort met de spoorlijn naderden. De lucht was strak blauw en overal groeiden voorjaarsbloemen, het was zelfs warm te noemen. Niets leek er op te wijzen dat er zich achter die poort ooit de hel had bevonden, maar eenmaal binnen vertelde mijn lichaam een ander verhaal. We liepen via de barakken het immens grote terrein op, wat makkelijk een kleine stad kon zijn. De enorme omvang overviel me.
Mijn lichaam was totaal van slag
Mijn dochter en ik waren wat verwijderd geraakt van de andere mensen uit onze bus, waar ik dankbaar voor was want ik werd overvallen door een enorme opgezette maag en buik. Eerst dacht ik nog dat ik iets verkeerds had gegeten, maar gaandeweg we het terrein over dwaalden en we via de door de Duitsers opgeblazen gaskamers naar een ander deel van het terrein liepen, begon ik ook boeren te laten en ik kon niet anders dan mijn buik ontlasten door het laten van harde winden. Ik schaamde me dood en tegelijkertijd had ik inmiddels wel in de gaten dat het niet door eten kwam. Mentaal en emotioneel ging het vrij goed met me maar mijn lichaam was totaal van slag, alsof het energie of herinneringen oppikte die gevoeld dienden te worden om zo te kunnen transformeren. Die hele middag, ook toen we later in Auschwitz waren en zelfs in de gaskamer die daar nog intact aanwezig is, heb ik lopen boeren en winden. Het werd pas minder toen we weer terug in de bus zaten richting Krakau, maar de hele avond heb ik me niet lekker gevoeld.
Golf van verdriet
De volgende dag kreeg ik een appje van Esther, die samen met haar man in Duitsland op vakantie was. Ze gaf aan dat ze zich een dag eerder op mij afgestemd had en een golf van verdriet had ervaren. Ze wist echter niet dat ik juist die dag in de kampen was geweest. Ze dacht zelfs juist van niet omdat het Hemelvaartsdag was en het waarschijnlijk niet open was. Toen ik antwoordde dat ik daar wel was en dat ik zo enorm last van mijn buik had gehad kreeg ik het onvoorstelbare bericht terug dat zij ook die middag dezelfde klachten had gehad. Zelfs zo erg dat ze op bed is gaan liggen omdat ze zo’n pijn had van het “gas” in haar buik. Ze dacht dat het van een verkeerd gevallen wijntje kwam….
‘Gas’ in opgeblazen buiken
Een paar dagen later hadden we elkaar aan de telefoon en pas toen drong het tot ons door hoezeer verbonden we blijken te zijn en we op elkaar afgestemd waren geweest. Esther weet van zichzelf dat zij een dader leven heeft geleefd in de tweede wereldoorlog. In het huidige leven is haar gevoeligheid erg hoog. Ze heeft goed aangevoeld dat zij nooit fysiek op zo’n plek als Auschwitz zou kunnen zijn. Zonder te weten wat haar daderschap precies in heeft gehouden was het wel duidelijk dat het “gas” in onze opgeblazen buiken een transformerend verhaal te vertellen had. En hoe verzin je het om dan net op vakantie te zijn in Duitsland? Een land waar ze nog nooit eerder voor gekozen hadden, eerder weerstand op hadden gevoeld. En laat ik nu net bij het opzoeken van de afstand tussen de beide plaatsen waar we ons bevonden, zien dat we ons letterlijk op dezelfde breedtegraad bevonden met 1000 km er tussen…..
Natuurlijk hebben we ons afgevraagd wat dit nu precies te betekenen heeft gehad. Het lijkt er op dat we nog iets te vereffenen hadden, maar precies hoeven we het ook niet te weten. Het belangrijkste is dat er in het nu transformatie heeft kunnen plaatsvinden van iets zwaars uit ons verleden. We zijn niet voor niets weer op elkaars pad gekomen en daar voel ik mij innig dankbaar voor!
Mireilla de Vries, juli 2024
Lees ook: Heling van vorige levens
