Ergens voor de zomer meldde ze zich aan. Via iemand had ze van mij gehoord en regressie sprak haar aan, waarom wist ze niet. Deze jonge vrouw van 25 jaar kon ik in de telefoonverbinding nauwelijks verstaan, zo hees was ze in haar ziekte en behandelingsproces, nadat ze de diagnose kanker had gekregen. ‘Het voelt of deze diagnose, deze ziekte, niet helemaal van mij is’, zei ze.
Nieuwsgierig en krachtig
In mij werd het stil. En in die stilte op de lijn, wist ik, het klopt wat je zegt, alleen dat was niet aan mij om op dat moment uit te spreken. We voelden het wel allebei. Deze jonge vrouw in haar oude ziel, wilde dieper onderzoeken wat het gevoel wat ze had kon betekenen. Verzwakt en aangedaan en tegelijkertijd nieuwsgierig en krachtig, begon ze aan haar innerlijke reis. In een traject van drie sessies, kwamen we uit in de vrouwenlijn. Een diepe verbinding met oma, die recent, op de sterfdag van mijn moeder een jaar eerder, was overgegaan. Een synchroniciteit in de energie voelde krachtig in de verbinding. Engelen energie die samenkwam. Herkenbare vrouwelijke diagnoses, waar onderdrukking en grote verliezen aan vooraf waren gegaan.
Innerlijk licht
Regressie betekent teruggaan in de tijd. Om daar in de situatie of gebeurtenis met het volwassen bewustzijn van nu, te doorzien, te doorvoelen en te helen wat er nodig is om te verwerken, waar toen geen ruimte voor was. Waar geen mogelijkheden waren, geen openingen om erover te spreken. Waar emoties en trauma onbewust werden weggestopt. Met haar innerlijke licht opende ze de waaier achter haar en ze scheen haar licht. Er kwam een enorme lichtkracht vrij. Angsten van (voor)ouders zagen nieuw licht en kregen bestaansrecht. Liefde ging weer stromen. Haar eigen bestaansrecht kreeg een diepere betekenis, een fundament in gronding en aarding.
Het lichaam reageert precies hetzelfde
Ondertussen nog altijd in behandeling voor de kanker, mocht dit naast elkaar bewegen. Completerend en holistisch benaderd, vanuit een oordeelloos en liefdevol veld van respect. Tot het moment dat er een ‘slechte uitslag’ kwam. (Chemo) medicatie die niets doet en zelfs voelt als belastend voor het lichaam. ‘Uitbehandeld zijn, misschien experimenteel nog een laatste strohalm’ en her en der werd er meer zichtbaar op de scan. Een duidelijke realisatie van de bewuste keuze die ze maakt op dat moment. Naast een logische en menselijke reactie van de directe angst die ze ruim anderhalf jaar eerder had ervaren, kwam als celgeheugen in haar lichaam opnieuw naar de oppervlakte. Het reageert precies hetzelfde.
Delen is altijd helen
Toen doodziek, het was erop of eronder. En nu zat er een enorme krachtige jonge vrouw voor me, in de nieuwste versie van haarzelf. In rust en ontspanning beleefde ze dezelfde reacties van haar lichaam op de diagnose, dit keer met bewustzijn en voelbaar in haar licht. Niet ziek, zonder angst en vol in rust en vertrouwen, volgt ze de signalen van haar lichaam in heling. Een noodzakelijke medische ingreep een dag eerder voelt kloppend. Ze eert en koestert het kleine meisje in haarzelf. Ze maakt een reis in haar babybewustzijn en weet en herinnert zich weer, wat ze hier komt doen. Vandaag kiest ze voor haar lichtpad. Samen met haar ouders en broertje is zij op dit moment de heler van het gezin. De wereld wacht op haar. Haar verhaal en ervaring moe(d)t gedeeld en die roep voelt ze zelf ook. Delen is altijd helen. En ik voel me stil en dankbaar en maak een diepe buiging voor haar.
Zielen lichtpad
Op de engelen lichtpoort dag op 12-12-2024, publiceerde ik bovenstaande woorden, met toestemming van Laura. Op de eennalaatste dag van het jaar 2024 ontving ik van haar een appje, ze was heel bewust bezig met haar (levens)einde. Eerst was er schrik en vrij snel daarna voelde en zag ik het. Haar lichtpad, bleek haar zielen lichtpad te zijn. Op oudejaarsdag had ik nog een waardevol gesprek met haar moeder in verbinding en een verzwakte Laura was erbij. Zij kwam op mijn pad om haar proces en haar boodschap te delen. 'Heling' van ziekte was in de diepere laag nodig om vervolgens haar angst voor de dood te kunnen en mogen helen en niet alleen voor haarzelf. Bijna twee jaar geleden kreeg ze de diagnose en werd ze van een gezonde levendige jong volwassen vrouw, een doodziek fysiek lichaam dat wilde strijden en vechten. Dat lichaam werd de strijd moe en haar oude ziel in dit jonge lichaam, was hier klaar. In rust en vrede is Laura op 7 januari 2025 begonnen aan haar volgende lichtreis. Met dappere vleugels vliegt ze weg....
Dit blog krijgt met toestemming van haarzelf en haar moeder, een liefdevol vervolg, ter ere van Laura van Ham.
