Na al die jaren faciliterend in het Innerlijk Kind werk in een steeds ruimer energieveld, is het voor mij ook weer eens goed te reflecteren op eigen processen. Recent gaf ik het meisje in mij haar gezicht, als geschenk in een kunst portret.
Strijd in mijzelf
Onze grootste spiegels zijn onze eigen kinderen. Wat is het in jou wat je raakt wanneer je kind voor je staat en gedrag vertoont waar je op z’n minst gezegd, niet heel blij van wordt? Of wat je niet begrijpt of niet accepteert? Wat zegt dat over jou, wat begrijp je of accepteer je niet van jezelf en wat mag jij daarin helen?
Bijna vijf jaar geleden veranderde de relatie met mijn dochter, die zoveel op mij lijkt, in haar meest kwetsbare puber leeftijd, in de meest heftige strijd in mijzelf, weet ik nu.
Goede moeder zijn
In de uiterlijke vorm vocht ik me een weg door als een leeuwin voor mijn welp te gaan staan. Gehecht als ik was aan de moederrol. Ik moest een goede moeder zijn, ik deed toch zo mijn best? Ik zag toch wat er gebeurde in het gevaar, waarom zag zij dat niet? En zij wees mij af, veroordeelde me, niets was goed, wat ik ook zei of deed.
Niet serieus genomen
Wat ik toen niet wist vanuit onwetendheid, was dat zij in het gevecht, recht tegenover het kleine meisje in mij stond. Kleine Esthertje, niet serieus genomen, overgevoelig en een drama queen van hier tot ergens ver weg, want het draaide toch altijd om Esther? Terwijl alles wat ik voelde in de werkelijkheid niet als waarheid werd uitgesproken. Wat klopte er allemaal niet?
Besluiten te verdwijnen
In de aanpassing als kind, cijferde ik mezelf weg, nam mezelf totaal niet serieus en ik besloot mezelf af te sluiten en te verdwijnen en niet meer te voelen in de afwijzing. De drama queen te voeden, want dan werd ik gezien en te vliegen voor anderen wanneer ze me nodig hadden. En dat deed ik allemaal zelf, alleen, want ik had niemand nodig.
Helen van oude pijn
Nu weet ik, nadat ik ontwaakte in de diepste crisis in het verlies van mijn dochter in dat moment, dat ik mezelf afwees, mezelf veroordeelde in het anders zijn en niet wist hoe ik voor mezelf moest zorgen of hoe ik van mezelf moest houden. Ik nam de moeilijkste beslissing ooit in mijn leven. Ik wist dat ze diep ongelukkig was en toch liet ik haar gaan. In liefde. In de meest pijnlijkste en verdrietige tijd die volgde, was het puur verduren, accepteren, berusten. En groeien in bewustzijn, met inzicht en helderheid, in liefde en loslaten. Van het helen van oude pijn in oude wonden en het bevrijden van diep gewortelde, vastgeroeste patronen.
Verzachting en erkenning
Want mijn lieve dochter en haar Innerlijke kindsdeel, stonden als één, als twee kleine meisjes tegenover elkaar. In het anders zijn, in gelijke thema’s van wat we overnemen en doorgeven van generatie op generatie, wanneer we er geen bewustzijn op hebben. Inmiddels zijn we jaren verder en beiden intens dankbaar voor de liefdevolle en warme verbinding in het nu die liefde is. De reis die we samen maakten, werd in de verzachting en erkenning, naast elkaar staan, in plaats van recht tegenover elkaar. Elkaars kleine meisjes zien, horen, liefhebben en serieus nemen. Om onszelf en elkaar te helen, om door te groeien naar gezien en geaccepteerd worden door en voor onszelf. Naar leven in plaats van overleven, in wederzijds respect.
Dochter moeder spiegel
In diepe dankbaarheid voor deze prachtige ziel in mijn stoere en liefdevolle dochter, die nog altijd zoveel op mij lijkt. We vullen elkaar aan, blijven samen reizen en groeien en verruimen in bewustzijn.
Hoe mooi, kan het leven zijn.
