Waar ik afgelopen week in verbinding met een dierbare sister nog uitspreek dat het fenomeen ‘migraine’ zo is veranderd en getransformeerd het afgelopen jaar, word ik diezelfde donderdagmiddag meegevoerd in collectieve energie van oorlog, angstpropaganda in de onveiligheid van de wereld van nu en heling die nog altijd nodig is voor alle gesneuvelden van alweer ruim tachtig jaar geleden.
Slag om de Schelde
Het hele veld van oorlog wandelt al een aantal weken naast mij. Het nieuwe piepkleine lieflijke dorpje waar ik inmiddels zes weken mag wonen, staat vol en bol van oorlogsverleden. Er is een herdenkingswandeling van tachtig jaar vrijheid: de Slag om de Schelde. De verwoesting en bezetting van dit laatste en meest Zuidelijke dorpje van het eiland, is voelbaar. Ik weet waarom mijn ziel me naar deze plek heeft geleid. Aards en menselijk vonden we de rust en ruimte, mijn ziel heeft andere bedoelingen. En het is goed.
Geen schijn van kans
De dag ervoor wandel ik samen met een andere dierbare vriendin over de begraafplaats in het dorp en tref oude graven van de getroffen slachtoffers in oktober 1944, gesneuveld onderweg naar vrijheid. De energie van Zeeland en de Slag om de Schelde, het ‘vergeten’ en de ‘lang niet over gesproken’ werkelijkheid van de grootste operatie van het land om de vijand te verslaan en het land te bevrijden, voelt hetzelfde als D-Day, eerder in juni van dat jaar. De vele jonge soldaten, de duizenden jonge jongenslevens die dachten dat ze vochten voor hun Vaderland, verplicht of vanuit dwang, of een morele keuze om goed te doen. Onwetend hadden ze geen schijn van kans. In de huidige tijd is de ‘sneuvelbereidheid’ als angstpropaganda wat naast uitbreiding van de krijgsmacht en een verhoogde staat van paraatheid in bedreiging, diezelfde jonge zielen maar dan tachtig jaar later, probeert te overtuigen om ‘goed te doen’ en daarmee voor de uitbreiding van Defensie te kiezen. Vrij van oordeel zie en voel ik de gelijkenissen.
De nacht sluipt voort in migraine
Terug naar D-Day in Zeeland. Het is donderdag 5 juni 2025 en ik voel de zwaarte verder opkomen in mijn hoofd. Migraine blijkt zoveel meer te zijn. Ik hoor mijn gedachten in oude patronen mezelf veroordelen, ‘ik heb me niet genoeg beschermd, ben nog altijd gehecht aan het dragen van de zwaarte van anderen en ik ben nog steeds niet klaar met innerlijk werk’. Dat het hier vandaag helemaal niet over gaat, heb ik nog niet door. De stevige medicatie cocktails van Triptanen en anti-misselijkheid pillen heb ik een jaar geleden voorgoed gedag gezegd. Geen optie meer. Ik vertrouw op mijn lichaam, blijf rustig en kalm en kies ervoor vroeg te gaan slapen. Ook dit gaat voorbij, morgen is weer een nieuwe dag. Na twee uur schrik ik wakker uit een angstige droom en voel het gebonk, het gedreun en het geknal in mijn hoofd. Ondraaglijk en tegelijkertijd blijf ik erbij in bewustzijn. De nacht sluipt voort in vertraging en golven van misselijkheid en beweging in mijn buik eisen een snelle ren naar het toilet. Er wil van alles uit, liefst tegelijk. Energetisch braken volgt, met veel bombarie en zonder ook maar iets in het emmertje, evenals een letterlijke lading shit. Het duurt nog een paar uur in de herhaling van alles wat eruit wil voordat ik aangedaan en onder de indruk van deze nacht, onder een hete douche sta. Het wordt iets lichter in mijn hoofd. Ik kom een beetje bij.
Er volgt bevrijding
Terwijl ik een kopje thee probeer, ga ik samen met mijn lief in gesprek. Wat was dit? Van wie was dit? Hoe kan dit toch fysiek zo heftig zijn? En dan, in hetzelfde moment kijk ik op mijn telefoon om te kijken welke datum het is in de bevestiging en zegt hij: ‘is het niet iets met de oorlog Es?’ Ik voel de ontlading in de emotie, het is 6 juni, D-Day….Tranen lopen over, het is oké. Er is dankbaarheid en er volgt bevrijding. Ik spreek dezelfde dag twee mede hypersensitieve soulsisters en zij herkennen gelijk het fysieke gevecht, ze hebben beiden dezelfde ervaring doorstaan en ervaren vandaag. Migraine, (energetisch) braken en ‘eraf liggen’. Afspraken gecanceld en gekozen voor een verplichte rustdag voor zover dat kon. Luisteren naar het lichaam in wat het vraagt en nodig heeft en tegelijkertijd helend in eigen innerlijke processen waar soms onbewust nog strijd en oorlog gevoerd wordt.
In het nu mijn licht te schijnen
In allesomvattende licht en liefde voor de miljoenen zielen die vielen in de totaliteit van het gevecht en de strijd. In de onmacht van de invloed door de machtigsten van deze wereld. In het verleden en het heden, kies ik ervoor in het nu mijn licht te schijnen. En te ondersteunen in het licht wat we zijn, waar nodig in en voor het collectief menselijk bewustzijn en bovenal voor mezelf.
Ik ben er klaar voor
Over drie weken land ik samen met mijn lief en liefste buddy en soulsis op Omaha beach in Normandië. Een heel bewuste keuze die ik nu meer dan ooit begrijp toen we drie weken geleden een spontane wandel vakantie met z’n drieën boekten naar de Bretonse kust. Normandië heeft ons uitgenodigd voor een bezoek op de terugweg en dat voelden we alle drie. Zien en voelen is beleven en ervaren. Ik ben er klaar voor.
